บอร์ด ความรัก,เรื่องเล่าจากหมอชายแดนตอนบ้านผาผึ้งอวังเจ้าตาก ประสบการณ์ช.. โพสท์โดย Takflim ตากฟิล์มวันนี้ฉันเจอหิ่งห้อยน้อยในหุบเขาลึกลับวันที่ทีมแม่สอดไปช่วยงานสอบสวนโรคที่บ้านผาผึ้ง อำเภอวังเจ้า จังหวัดตาก เราออกจากโรงพยาบาลตอนหกโมงเช้าเพราะรู้ว่าหมู่บ้านผาผึ้งอยู่ไกลมากแค่ไหน เขานัดกัน 9โมงเช้าเราต้องไปให้ทันนัดหมาย..มาถึงทางเข้าหมู่บ้านตอนแปดโมง มีหญิงสาวคนหนึ่งอายุไม่น่าเกิน 25 ปียืนรออยู่หน้านิ่วจึงจอดรถถาม..จะไปไหนเหรอจ๊ะ เธอบอกว่าจะไปช่วยงานที่ผาผึ้ง มายืนรอรถนานแล้วว่าจะขอติดรถไปด้วยจ้า นั่งกะบะหลังได้มั้ย เธอบอกว่าสบายมาก ..เวลารถตกหลุมฝุ่นทีไร ต้องหันกลับไปดูเธอทุกครั้งว่าเปื้อนดินแดงหรือไม่..เธอนั่งกะบะหลังดูชิลล์มาก ต่างจากพวกเราที่นั่งในตัวรถที่เอาแต่บ่นตลอดทาง...ตอนลงรถเธอแนะนำตัวว่าเป็นนักวิชาการสาธารณสุขประจำ สสช (คล้ายๆสถานีอนามัยชุมชนเล็กๆ) ฉันจำชื่อไม่ชัดน่าจะชื่อ ปางสังกะสีอะไรเนี่ยแหละ อยู่ไกลออกไปทางใต้ มาช่วยงานที่ผาผึ้งทุกวัน บิดมอเตอร์ไซด์เก่าๆมาซ่อนในพงหญ้า แล้วออกมายืนโบกรถ..คันไหนมาก่อนก็ติดรถขึ้นไป เธอบอกว่าสองปีก่อนมาฝึกงานที่นี่ เห็นว่าชาวบ้านด้อยโอกาสเลยอยากมาช่วย บ้านจริงๆอยู่ที่แม่ฮ่องสอน ไม่ได้กลับบ้านเลย แล้วคิดถึงพ่อแม่ทำไงล่ะ สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มี ..เราก็จะได้ลงไปประชุมประจำเดือนที่ตัวอำเภอเดือนละครั้ง ก็จะนัดพ่อแม่ออกมาคุยกันให้หายคิดถึง..ที่บ้านแม่ฮ่องสอนก็ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เหมือนกันจะออกมาทีก็ต้องเหมารถมา อยากกินอะไรก็จะซื้อมาเก็บไว้ทุกเดือนแล้วได้เงินเดือนยังไง..หนูได้เงินเดือน 12,000 บาท ไม่มี OT ทำงานล่วงเวลาตลอดเพราะบ้านพักอยู่ในหมู่บ้านเสาร์อาทิตย์ก็ทำ ..โห หมอนึกว่าหนูได้สัก 20,000 บาท มันโคตรกันดารเลยนะหนูทนได้ไงนะ.. ตอนแรกหนูอยากเป็นหมอ เป็นพยาบาล แต่สอบไม่ติด พอมาเรียนอันนี้ พ่อแม่บอกว่าก็ได้ช่วยเหลือคนอื่นเหมือนกัน ..ได้ยินทัศนคติของน้องแล้วมันจุกอกว่ะ ไม่มีความลำบากที่แท้จริง..มีแต่ความไม่เคยชิน น้องผู้หญิงตัวเล็กๆผอมบางคนนี้คือคนที่ทำตามคำสอนนี้ได้จริงๆ ..ฉันเชื่อละว่าความกล้าหาญในการทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นมันไม่ได้ขึ้นกับเพศ ฐานะ อาชีพ มันขึ้นอยู่กับใจ และทัศนคติล้วนๆขอบคุณทางลูกรังที่ทอดยาวเข้าไปสู่หมู่บ้านลึกลับแห่งนี้ที่ทำให้ฉันได้เติมเต็มอุดมการณ์ที่ดีอีกครั้ง..เพราะบางครั้งยอมรับว่ามันจางหายไปในบางที ❤️❤️ เธอคือหิ่งห้อยของหมู่บ้านชาวเขาแห่งนี้จริงๆ❤️❤️ดีใจที่ทำให้ฉันได้พบว่าคนตัวเล็กๆสามารถทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นได้มากเพียงใด เหมือนหิ่งห้อยที่พยายามเปล่งแสงของตัวเองเพื่อส่องสว่างในยามมืดมิดนั่นเอง
